Հղումներ

Hy.wikipedia.org
Anunner.com
avproduction.am

Տարածել

Twitter
Facebook
LinkedIn
Print

Գրական մեր միջավայրը սիրում ու գնահատում էր

Իգնատ Մամյանը գրական ասպարեզ է եկել 70– ականների սերնդի հետ:
Բարձրագույն կրթություն ստանալուց հետո սկսել է իր աշխատանքային և ստեղծագործական ուղին հայրենի Նոյեմբերյանի «Ծիածան» շրջանային թերթում, իսկ 1976-1980 թթ. եղել է «Սովետական Հայաստան» պաշտոնաթերթի թղթակիցը հանրապետության տարբեր շրջաններում: 1980-ին նշանակվել է «Ծիածան»-ի գլխավոր խմբագիր, իսկ 1982-ից՝ «Գրական թերթի» պատասխանատու քարտուղար:
Հատկապես այդ տարիներին Ի. Մամյանը գրական և ընթերցողական հասարակայնության ուշադրությունը գրավեց իր բազմաթիվ ակնարկներով, որոնք հարազատորեն արտացոլում էին հայրենի հողի և այդ հողին իրենց աշխատանքով ու երազանքներով շունչ և կենդանություն հաղորդող մարդկանց կերպարները:
Մամյան-ակնարկագիրն ու հրապարակախոսը որսում էր կյանքի զարկերակը, արծարծում հրատապ պրոբլեմներ, բայց նաև բերում իր հետ բանաստեղծի գրչին հատուկ գեղարվեստական արտահայտչականություն:
Իր առաջին գիրքը՝ «Հանդի հաց» ժողովածուն, հրատարակեց 1978 թվականին: Հետագա ժողովածուներում («Երկնաքարեր», 1985,«Հիշողության կղզիներ», 1987, «Ոգեկանչ», 1996, «Վայրի մեղր», 1999 և այլն) նա դրսևորեց իրեն որպես քնարական ու քաղաքացիական խառնվածքի բանաստեղծ:
Ի. Մամյանի գրողական ձիրքը նույնպիսի համոզչականությամբ արտահայտվեց նաև գեղարվեստա-վավերագրական արձակում, որի լավագույն վկայություններից են «Մեթերհեմ բանտի կալանավորը» և «Վիրավոր լեռան ճիչը» գրքերը: Մամյան արձակագրի հիմնական թեման մեր ազգային-ազատագրական պայքարի անցյալ ու նորօրյա էջերն էին:
Ի. Մամյանը աշխատել է Հայաստանի գրողների միությունում՝ որպես գործադիր տնօրեն: Գրական մեր միջավայրը սիրում ու գնահատում էր նրան՝ իր մարդկային ուրույն խառնվածքի, աշխատասիրության, հասարակական նվիրումի և, իհարկե, գրական-ստեղծագործական ինքնատիպության համար:
Նա նաև Հայաստանի ժուռնալիստների միության անդամ Էր:
Ի. Մամյանի հիշատակը միշտ վառ կմնա նրան ճանաչողների և ընթերցողների սրտերում:

Հայաստանի գրողների միության վարչություն

Երկնային աղերս

… Եվ կռունկն ընկավ թևատարած:
Եվ մեծ երամի հին օրենքով
Ընկածի տեղը – վերքի պես բաց,
Չի լրանալու ուրիշ մեկով:

Ընկածի տեղը – իրենն է լոկ.
Նա պիտի ահեղ համբերությամբ՝
Գոյի ձևերում փոխարկվելով,
Դառնալով ծաղիկ, արցունք ու ամպ,

Ներսում երկնքի սերը խորունկ
Եվ հին թևերի խաչը պահած,
Աշխարհ գա նորից որպես կռունկ
Եվ գնա՜ դեպի իր տեղը բաց…

… Ու թե այս օրենքն աշխարհում կա,
Իմն ինչո՞ւ այսքան երկար տևեց.
Հազար դար առաջ ես ցած ընկա-
Տեղս դեռ բաց է երամի մեջ:

Այդպես վարանոտ մի նայիր դու ինձ

Ա-ին

Այդպես վարանոտ մի նայիր դու ինձ,
Ես չեմ բաժանվում խաբված ու դժկամ,
Ես հեռանում եմ քո ճանապարհից
Որպես հին ընկեր, որպես բարեկամ։

Ես քեզ օրհնել եմ, որ դու միշտ կյանքում
Երջանիկ լինես, չունենաս թախիծ,
Ու հիմա, որպես քո մի տխրություն,
Ես հեռանում եմ քո ճանապարհից։

Մտահոգվել եմ ես միշտ քեզ համար,
Որ հանկարծ ոտքդ չկպչի՜ քարի,
Ու հիմա, որպես քո ճամփի մի քար,
Ես հեռանում եմ քո ճանապարհից…

Քեզ բարի ճամփա, գնա՜, սիրելիս,
Ես էլ ուժ չունեմ քեզ հետ քայլելու,
Ես ինձ կորցրի քեզ որոնելիս,
Գնում եմ հիմա ես ի՜նձ գտնելու…

Եղերերգ անձնական

Շքեղ բացվել է աշնան տաք օրը,
Շռայլ բուրում է խունկն առավոտի.
Մայրս կանչում է իմ մեծ եղբորը,
Որ գա, մեր կարմիր աքլորը մորթի:

Եվ թթենու տակ սեղանը բացել,
Գալիս են հերթով, շուրջը բոլորում,
Մաճառը կարգին գինի չի դարձել,
Ըմբոստ խշշում է կավե սափորում:

Ուրախ զարկում են բաժակ-բաժակի,
Հիշում, պատմում են հնօրյա դեպքեր,
Եվ ուզում են, որ իմ քույրը երգի
Հեռու սարերի ծաղկահոտ երգեր:

Ի՜նչ կենացներ են հնչում սեղանին,
Ի՜նչ մաղթանքներ են մեր տունն օրորում…
… Ինձ էլ տվեցին մի բաժակ գինի,
Ու ես քուն մտա ծառի ստվերում:

.. Եվ արթնացել եմ: Եվ ո՜չ ոք չկա.
Ոչ հյուր ու սեղան, ոչ գինի ու հաց:
Սառը քամի է, աղոտ լուսնկա
Ու մեր թթենին — վաղո՜ւց չորացած:

Տնքում եմ ցավով, ձայնում եմ կրկին,
Եվ ի պատասխան իմ կանչ ու հարցի`
Հեռո՜ւ զնգում են գիշերվա խորքից
Ժանգոտ խաչերը գերեզմանոցի…

Վերջին գրառումները

ՍԵՐԸ
Իգնատ Մամյան. բանաստեղծություններ
ՎԱՀԱՆ ՏԵՐՅԱՆ
ԽՈՍՔ ՑԱՎԻ ԵՎ ԱՌՆԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ
ԵՂԻՇԵ ՉԱՐԵՆՑ
ԴԵՐՎԻՇԸ
ՎԻՐԱՎՈՐ ԼԵՌԱՆ ՏՆՔՈՑԸ
Հ Ա Յ Ը
ԵՐԳ ՊԱՏԱՆՈՒԹՅԱՆ
ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՆԵՐԸ

Ամենաշատ ընթերցված

4 . ՄԽԻԹԱՐՈՒԹՅԱՆ ԿՂԶԻՆ
Երամի վերջին կռունկը
Եռերգություն Երևանին
Մեղմ ջահերի լույսերի տակ
Խոսք ընկերոջս սիրով ու հպարտությամբ

Մեկնաբանություններ

Sona Hoveyan-Buniatyan on ՁԱՅՆ ՀԵՌԱՎՈՐԻ
Mher Arghamanyan on ՁԱՅՆ ՀԵՌԱՎՈՐԻ
Հայկուշ Ալեքսանյան on Արցունքոտ է գրիչս, սիրտս՝ դողդոջ
Վահունի Հովակիմյան on ԳՆՉՈՒՀԻ ԼԵԼԱՆ
Կամո Վարդենց on ՏԵ՛Ր ԼԻՆԵՆՔ ՄԵՐ ՑԱՎԻՆ
Կամո Վարդենց on Երկնային աղերս
Սվետլանա Գրիգորյան on ԵՂԵՐԵՐԳ ՍԻՐՈ ԾՆՆԴՈՎ
Սոնա Հովեյան on ՄԵՐԺՎԱԾԸ
Սամվել Մարտիրոսյան on ՄԻԱՅՆԱԿ ԾԵՐՈԻՆՈԻ ՄԱՀԸ
Ժորա Բարսեղյան on ՄԵՐԺՎԱԾԸ

Որոնում

Search for:

Իգնատ Մամյանը մեր սերնդի լավագույն գրողներից է

Իգնատ Մամյանն իր խոսքով և գործով մեր սերնդի լավագույն գրողներից է, ում գրական մուտքը անցյալ դարի 70-ական թվականներին շնորհավորել է Վահագն Դավթյանը, ասելով, որ տաղանդավոր անհատ է գալիս գրականություն:

Էդվարդ Միլիտոնյան
Բանաստեղծ

Բնածին տաղանդի տեր բանաստեղծ էր

Իգնատ Մամյանը բնածին տաղանդի տեր բանաստեղծ էր, մտավորականի այն տեսակը, որն ուներ սկզբունքներ և դրանց նվիրյալն էր, վերջապես, իր ժողովրդի, իր երկրի, հայրենի լեռնաշխարհի ճշմարիտ հրապարակագիրը:

Լևոն Անանյան
ՀԳՄ նախագահ

Եվ…Իգնատը եկա՞վ, թե՞ գնաց

Իգնատի սարերում շարմաղ անձրևը մի պահ կտրվեց, ձիու արծաթ վրնջյունը կպավ լեռնաշխարհի ջրերին, նախնիների ձենը մի պահ կուչ եկավ, հին ու նոր ֆիդայիները լցրին հրացանները:
Եվ…Իգնատը եկա՞վ, թե՞ գնաց: Նորից Իգնատի արծաթ եզերքում ազնիվ անձրևներ են շփշփալու, նորից կարոտի ձիերը վրնջալու են, ու իր չափանիշների հետ սարերն է բարձրանալու Իգնատը…

Հրաչյա Մաթևոսյան
Արձակագիր, հրապարակախոս

Նրան գիտեմ որպես շատ օրինավոր և շատ կարգին հայ մարդու

Բարեբախտություն ունեցել եմ նրա հետ երկարատև և ուսանողական, և ընկերական ճանապարհ անցնելու, և նրան բարեբախտաբար շատ լավ գիտեմ որպես իսկապես շատ օրինավոր և շատ կարգին հայ մարդու:

Սամվել Մուրադյան
Գրականագետ

Ես Իգնատին կհամեմատեի գրական զինվորի հետ

Ես Իգնատին կհամեմատեի զինվորի հետ: Գրական զինվորի հետ: Նրա ներկայությունը մեր գրական կյանքում անհրաժեշտ է:

Նորայր Ադալյան
Գրող, դրամատուրգ

Իր բնութագիրն իր գիրն է, իսկականը…

Նրա կորուստը հայրենի բնության վավերագրողի կորուստն էր, ով խաշամի տակից ջուր խմելուց առաջ միշտ փաթաթվում էր հաճարենու բնին և նրա հետ դարերի մեջ կորած մեր պատմության հին էջերն էր փնտրում:
Նա կուրծքը դեմ տված անմռունչ, անհույս լավատեսի վճռականությամբ անբիծ էր ուզում պահել հայրենի եզերքի լազուրը, որ կոտրված թևով ժայռի տակ թպրտացող արծվին էլ ոչ ոք երկիր չի կարող խոստանալ…, բացի Իգնատ Մամյան բանաստեղծից: Իր բնութագիրն իր գիրն է, իսկականը…

Վանուշ Շերմազանյան

Մեզ համար խոսող հայելիներ էին իր գրքերը

Ու միշտ անփոփոխ Ինքն Էր՝ բանաստեղծություն կլիներ գիրը, հրապարակախոսություն, թե, հատկապես վերջին տարիներին, մեր Ազատամարտի պայծառ ու մթին էջերի լրագրողական հետաքննություն: Չնայած՝ լրագրողական-ը սխալ ասացի, նույնիսկ ո՛չ գրողական՝ քաղաքացո՛ւ, մարդո՛ւ, Իգնատ Մամյանի՛ հետաքննություն, ինչպես ողջ կյանքում մարդուն, աշխարհը, տիեզերքն էր հետաքննել՝ խոր, դիպուկ ու ճշտախոս: Եվ դրանից է, որ մեզ համար խոսող հայելիներ էին իր գրքերը, իսկ ինքը՝ մեր ամեն օրվա, ամեն ժամվա ընկերը: Եվ իր գրքերի՛ ընկերը…

Ներսես Աթաբեկյան

Նրա բացակայությունն աղքատացրեց իմ միջավայրը

Իմ նախկին ուսանողի հետ մտերմիկ հարաբերությունն եմ ունեցել, հպարտացել և հպարտանում եմ նրան տվածով և խորունկ ափսոսանք հայտնում, որովհետև շատ ասելիք ուներ, որ չասաց: Իգնատը բարությամբ խմորված մարդ էր, մարդամոտ, սրտամոտ: Նրա բացակայությունն աղքատացրեց իմ միջավայրը:

Կիմ Աղաբեկյան
ԵՊՀ դասախոս, գրականագետ

Մեզ էլ մի տեսակ կիսատ թողեց…

Շատ բան հասցրեց անել և շատ բան թողեց կիսատ: Այնպե՜ս էր շտապում, զգո՞ւմ էր ինչ-որ բան: Անպայման զգում էր, քանզի փոխվել էր, դարձել ինքնամփոփ ու հաճախ էր տագնապալի բաներ ասում:
Այո, նա շատ բան թողեց կիսատ, և շուրջս գոյացած ամայությունը վկայում է, որ նա մեզ էլ մի տեսակ կիսատ թողեց…

Հովհաննես Ղազարյան
Բանաստեղծ

Ե՛վ խորունկ, հոգեհույզ բանաստեղծ, ե՛վ կրակոտ, համարձակ հրապարակախոս

Իգնատ, վաղամեռիկ իմ գրչեղբայր, հին ու հավատարիմ ընկեր… լիուլի՝ ստեղծագործական արգասավոր քո ճանապարհով, ժամանակի վերուվարումների մեջ ոչնչով չխաթարված մարդկային հաստատ, պայծաո նկարագրով։
Դու իմացար, համոզվեցիր, որ քեզ ընդունում ու սիրում են և՛ որպես, խորունկ, հոգեհույզ բանաստեղծի, և՛ կրակոտ, համարձակ հրապարակախոսի, և՛ իհարկե, տաղանդավոր արձակագրի, որ հմուտ գրիչ ունի ու կյանքի լայն ճանաչողություն։ Առանձնահատուկ էր քո սերն ու նվիրումը հատկապես հայրենի եզերքիդ հանդեպ, որի իսկական երգիչն ու պատմագիրը դարձար…

Լևոն Բլբուլյան
Բանաստեղծ

Իգնատ Մամյանն իր հաստատուն տեղն ուներ…

Իգնատի պարագայում բանաստեղծն ու հրապարակախոսը հավասարապես ներկա Էին:
Վստահորեն կարելի Է ասել, որ Վարդգես Պետրոսյանից ու Մարգո Ղուկասյանից հետո և նրանց շարքում Իգնատ Մամյանն իր հաստատուն տեղն ուներ…

Տիգրան Նիկողոսյան
Լրագրող